De Hel op aarde...Miranda’s en Lonneke’s…het is me wat. Knap geschreven, dat dan weer wel. Maar fictie en realiteit worden zo nu en dan flink door elkaar gehaald en de waarheid ligt wat mij betreft ergens in het midden.
Wie ik ben? Ik ben zo iemand die, inmiddels 4 jaar geleden, in zwaar weer terecht gekomen is. Ik ben zo iemand die nachten lang op dit forum verbleef omdat ik hopeloos op zoek was naar een antwoord; Hoe kom ik het beste en het snelste uit dit financiële onweer en hoe kan ik eindelijk weer eens gemotiveerd verder met mijn bedrijf.
Hoe zorg ik ervoor dat ik ondanks de vele deurwaarders en aanmaningen en bijbehorende slapeloze nachten toch mijn vak kan uitoefenen om geld te verdienen en stukje bij beetje uit die uitzichtloze situatie geraak?
Het is heel gemakkelijk om te roepen dat de WSNP de hel op aarde is, maar ik durf te beweren dat dit lariekoek is en ik kan het weten. De werkelijke hel is de weg er naar toe. Je hoeft niet bang te zijn voor een Lonneke of een Miranda, integendeel. Natuurlijk kun je pech hebben en een bewindvoerder treffen waarmee het niet klikt. Of een streber die over de rug van jou een wit voetje wil halen bij zijn leiding gevende, natuurlijk. Maar er zijn regels binnen de WSNP en beide partijen dienen volgens deze regels te handelen. Jij en de bewindvoerder. Verder niks. Lijkt mij duidelijk.
Het werkelijke gevaar ligt op de loer wanneer je doormoddert en met mensen in zee gaat die het “wel even voor je oplossen”. Van die mensen die zich voordoen alsof ze je willen helpen maar eigenlijk in eigen belang handelen. Hoe groter de schulden, hoe beter het is. Ze brengen gewoon op voorhand een percentage van het totaalbedrag in rekening bij de schuldenaar, terwijl ze heel simpel uit de getoonde administratie kunnen opmaken dat er echt niks is. En dat terwijl ze nog niks voor je hebben gedaan. Betaal je niet!? Dan kan ik niks voor je doen, is dan de boodschap. Schuldhulpverleners of insolventiespecialisten worden ze in de volksmond genoemd, ratten of wolven komt eerder in me op.
En de in noodweer verkerende ondernemer is een makkelijke prooi. Hij is al lam geslagen door alle ellende en klampt zich vast aan de mooie woorden van de man in pak in zijn dure kantoor. “Je krijgt rust in je kop zodat je je weer kunt richten op het belangrijkste: geld verdienen” of “ Het is niet zo erg als het lijkt, ik heb bedrijven met veel hogere schulden erboven op geholpen”. Woorden die je weer hoop geven.
Loze woorden bleek achteraf, de rust heb ik nooit gekregen. Pas toen ik toegelaten werd tot de WSNP. En het was wel degelijk zo erg als het leek en het werd alleen maar erger en erger.
Nee, doe mij Lonneke dan maar. Die heeft voor €45,00 euro per maand gezorgd dat ik uiteindelijk mijn leven weer op de rit heb.
Het is heel simpel eigenlijk, wanneer er geen orders meer in de portefeuille zitten, er nauwelijks tot geen cashflow meer is, je leveranciers stoppen met leveren en je brievenbus vol ligt met aanmaningen en beslagen dan heeft een minnelijk traject in principe geen zin meer. Het is al te ver. Ga nooit en te nimmer op dat moment nog met een geprivatiseerde schuldhulp in zee. Het zijn namelijk geen tovenaars. Het zijn gewoon ondernemers, en die willen geld verdienen. Over de rug van een ander.
Beter probeer je zelfstandig met je accountant of boekhouder een minnelijke schikking tot stand te brengen. Lukt dit niet zorg dan dat je aansluitend de WSNP in kan.
Ook ik heb geloofd dat je er alles aan moet doen om in ieder geval uit de WSNP te blijven, maar er komt een moment dat je niet anders meer kunt. Want failliet gaan lijkt een betere optie maar ik ken iemand die 8 jaar geleden failliet gegaan is, inmiddels gepensioneerd (68) en hij moet nog steeds elke rotcent boven de beslagvrije voet afstaan aan de schuldeisers. Uiteindelijk zal hij tot aan zijn dood moeten betalen en dan is er nog steeds een restschuld. De rest van je leven op bijstandsniveau leven terwijl je in de meeste gevallen in drie jaar wettelijk schuldenvrij kan zijn. Was ik de WSNP maar ingegaan, zegt hij nu. Hij is er toen voor weg gelopen en zit tot zijn dood op de blaren. Ik heb dat niet gedaan en ben over een maand schuldenvrij, en dat voelt goed. Verdomde goed zelfs!
De afgelopen 3 jaar zijn omgevlogen. Natuurlijk is het niet altijd even makkelijk en heb je weinig te besteden, jammer dan. Dat zijn de risico’s die ondernemen met zich mee brengt. Daarnaast zijn er zo vele gezinnen in Nederland die op bijstandsniveau of zelfs daaronder leven, dan kun jij als doorgewinterde ondernemer dat zeker wel overleven.
Ik denk dat we juist blij moeten zijn dat de overheid ons allemaal beschermt wanneer we het zelf niet meer kunnen. Door wat voor reden dan ook.
Failliet gaan is een optie, WSNP is een oplossing. Dat is het werkelijke verschil.
Kortom,
WSNP de hel op aarde?? Zou kunnen, maar niet voor mij.
Wie ik ben? Ik ben zo iemand die, inmiddels 4 jaar geleden, in zwaar weer terecht gekomen is. Ik ben zo iemand die nachten lang op dit forum verbleef omdat ik hopeloos op zoek was naar een antwoord; Hoe kom ik het beste en het snelste uit dit financiële onweer en hoe kan ik eindelijk weer eens gemotiveerd verder met mijn bedrijf.
Hoe zorg ik ervoor dat ik ondanks de vele deurwaarders en aanmaningen en bijbehorende slapeloze nachten toch mijn vak kan uitoefenen om geld te verdienen en stukje bij beetje uit die uitzichtloze situatie geraak?
Het is heel gemakkelijk om te roepen dat de WSNP de hel op aarde is, maar ik durf te beweren dat dit lariekoek is en ik kan het weten. De werkelijke hel is de weg er naar toe. Je hoeft niet bang te zijn voor een Lonneke of een Miranda, integendeel. Natuurlijk kun je pech hebben en een bewindvoerder treffen waarmee het niet klikt. Of een streber die over de rug van jou een wit voetje wil halen bij zijn leiding gevende, natuurlijk. Maar er zijn regels binnen de WSNP en beide partijen dienen volgens deze regels te handelen. Jij en de bewindvoerder. Verder niks. Lijkt mij duidelijk.
Het werkelijke gevaar ligt op de loer wanneer je doormoddert en met mensen in zee gaat die het “wel even voor je oplossen”. Van die mensen die zich voordoen alsof ze je willen helpen maar eigenlijk in eigen belang handelen. Hoe groter de schulden, hoe beter het is. Ze brengen gewoon op voorhand een percentage van het totaalbedrag in rekening bij de schuldenaar, terwijl ze heel simpel uit de getoonde administratie kunnen opmaken dat er echt niks is. En dat terwijl ze nog niks voor je hebben gedaan. Betaal je niet!? Dan kan ik niks voor je doen, is dan de boodschap. Schuldhulpverleners of insolventiespecialisten worden ze in de volksmond genoemd, ratten of wolven komt eerder in me op.
En de in noodweer verkerende ondernemer is een makkelijke prooi. Hij is al lam geslagen door alle ellende en klampt zich vast aan de mooie woorden van de man in pak in zijn dure kantoor. “Je krijgt rust in je kop zodat je je weer kunt richten op het belangrijkste: geld verdienen” of “ Het is niet zo erg als het lijkt, ik heb bedrijven met veel hogere schulden erboven op geholpen”. Woorden die je weer hoop geven.
Loze woorden bleek achteraf, de rust heb ik nooit gekregen. Pas toen ik toegelaten werd tot de WSNP. En het was wel degelijk zo erg als het leek en het werd alleen maar erger en erger.
Nee, doe mij Lonneke dan maar. Die heeft voor €45,00 euro per maand gezorgd dat ik uiteindelijk mijn leven weer op de rit heb.
Het is heel simpel eigenlijk, wanneer er geen orders meer in de portefeuille zitten, er nauwelijks tot geen cashflow meer is, je leveranciers stoppen met leveren en je brievenbus vol ligt met aanmaningen en beslagen dan heeft een minnelijk traject in principe geen zin meer. Het is al te ver. Ga nooit en te nimmer op dat moment nog met een geprivatiseerde schuldhulp in zee. Het zijn namelijk geen tovenaars. Het zijn gewoon ondernemers, en die willen geld verdienen. Over de rug van een ander.
Beter probeer je zelfstandig met je accountant of boekhouder een minnelijke schikking tot stand te brengen. Lukt dit niet zorg dan dat je aansluitend de WSNP in kan.
Ook ik heb geloofd dat je er alles aan moet doen om in ieder geval uit de WSNP te blijven, maar er komt een moment dat je niet anders meer kunt. Want failliet gaan lijkt een betere optie maar ik ken iemand die 8 jaar geleden failliet gegaan is, inmiddels gepensioneerd (68) en hij moet nog steeds elke rotcent boven de beslagvrije voet afstaan aan de schuldeisers. Uiteindelijk zal hij tot aan zijn dood moeten betalen en dan is er nog steeds een restschuld. De rest van je leven op bijstandsniveau leven terwijl je in de meeste gevallen in drie jaar wettelijk schuldenvrij kan zijn. Was ik de WSNP maar ingegaan, zegt hij nu. Hij is er toen voor weg gelopen en zit tot zijn dood op de blaren. Ik heb dat niet gedaan en ben over een maand schuldenvrij, en dat voelt goed. Verdomde goed zelfs!
De afgelopen 3 jaar zijn omgevlogen. Natuurlijk is het niet altijd even makkelijk en heb je weinig te besteden, jammer dan. Dat zijn de risico’s die ondernemen met zich mee brengt. Daarnaast zijn er zo vele gezinnen in Nederland die op bijstandsniveau of zelfs daaronder leven, dan kun jij als doorgewinterde ondernemer dat zeker wel overleven.
Ik denk dat we juist blij moeten zijn dat de overheid ons allemaal beschermt wanneer we het zelf niet meer kunnen. Door wat voor reden dan ook.
Failliet gaan is een optie, WSNP is een oplossing. Dat is het werkelijke verschil.
Kortom,
WSNP de hel op aarde?? Zou kunnen, maar niet voor mij.
